شاهنامۀ فردوسی، اثری عظیم در ادبیات ایرانی است. محتوای آن را اسطورهها، افسانهها و تاریخ ایران، از ابتدا تا فتح ایران توسط اعراب مسلمان تشکیل میدهد. رابطۀ دین و دولت در شاهنامه، به دلیل اهمیت آن در عصر مدرن، از موضوعات مورد علاقۀ نسل جدید است. در این مقاله، با روش هرمنوتیک نورمن فرکلاف که مبتنی بر سه سطح توصیف، تفسیر و تبیین است به بررسیِ نسبت دین و دولت در سه دورۀ اساطیری، پهلوانی و تاریخی شاهنامه پرداختهایم. در شاهنامه، دولت روندی ثابت و یکنواخت دارد و دین است که با فرازوفرود خود این رابطه را تحت تأثیر قرار میدهد. دولت که همان حکمرانی و جهانداری است ساختار سادهای دارد، ولی دین به مرور زمان از ساختار ساده به سوی ساختار پیچیده حرکت میکند که همین موضوع رابطۀ دین با دولت را متحول میسازد و طی زمان، رابطۀ ساده آن در دوران کیومرث به رابطهای پیچیده در پایان شاهنامه تبدیل میشود. در این مقاله سعی شده رابطۀ دین و دولت در شاهنامه با توجه به سه سطح تحلیلی فرکلاف و سه بخش شاهنامه مورد کنکاش قرار گیرد.
شیرودی, مرتضی, & جهانبخش, مصطفی. (1397). تحلیل گفتمانی دین و دولت در بخش های سه گانه شاهنامه فردوسی. ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 1(4), 177-208. doi: 10.30510/psi.2019.106363
MLA
مرتضی شیرودی; مصطفی جهانبخش. "تحلیل گفتمانی دین و دولت در بخش های سه گانه شاهنامه فردوسی". ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 1, 4, 1397, 177-208. doi: 10.30510/psi.2019.106363
HARVARD
شیرودی, مرتضی, جهانبخش, مصطفی. (1397). 'تحلیل گفتمانی دین و دولت در بخش های سه گانه شاهنامه فردوسی', ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 1(4), pp. 177-208. doi: 10.30510/psi.2019.106363
VANCOUVER
شیرودی, مرتضی, جهانبخش, مصطفی. تحلیل گفتمانی دین و دولت در بخش های سه گانه شاهنامه فردوسی. ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 1397; 1(4): 177-208. doi: 10.30510/psi.2019.106363