«شخصیّت» یکی از عناصر مهم داستان است؛ عنصری با ویژگی‌های اخلاقی و آگاهانۀ پیش‌شناخته که در انواع داستان و نمایشنامه حضور دارد؛ پایه و اساس داستان است و تمام وقایع، روایت، مضمون و درون‌مایۀ داستان حول محور او می‌چرخد. با این وصف «شخصیت‌پردازی» از مؤلفه‌های اصلی و یکی از فنون مهم و قابل توّجه در داستان‌نویسی است که توانایی و خلاقیت نویسنده را نشان می‌دهد و حتی می‌تواند از مشخصه‌های سبک نویسندگی او به شمار آید. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی، به بررسی عنصر «شخصیت» و انواع آن از لحاظ ماهیت، میزان نقش داستانی، تحوّل‌پذیری، گستردگی و نوع کاربرد، در رمان «شکر تلخ» جعفر شهری پرداخته است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که شخصیت‌های داستان «شکر تلخ» از نظر کاربردی متنوعند چنانکه شخصیت‌های جامع در کنار شخصیت‌های ساده دیده می‌شوند ولی از نظر تحول‌پذیری، شخصیت‌های این داستان (بجز یک شخصیت)، همه ایستا هستند. دقت نظر در توصیف دقیق برخی شخصیت‌ها در بعد ظاهری و روانی از تفوق های هنری در روایت شکر تلخ است.
حق شناس گتابی, فروزان, داوری, پریسا, & محمودی, مریم. (1398). شخصیت و شخصیت پردازی در داستان شکر تلخ (جعفر شهری). ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 2(4), 711-727. doi: 10.30510/psi.2021.316992.2705
MLA
فروزان حق شناس گتابی; پریسا داوری; مریم محمودی. "شخصیت و شخصیت پردازی در داستان شکر تلخ (جعفر شهری)". ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 2, 4, 1398, 711-727. doi: 10.30510/psi.2021.316992.2705
HARVARD
حق شناس گتابی, فروزان, داوری, پریسا, محمودی, مریم. (1398). 'شخصیت و شخصیت پردازی در داستان شکر تلخ (جعفر شهری)', ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 2(4), pp. 711-727. doi: 10.30510/psi.2021.316992.2705
VANCOUVER
حق شناس گتابی, فروزان, داوری, پریسا, محمودی, مریم. شخصیت و شخصیت پردازی در داستان شکر تلخ (جعفر شهری). ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 1398; 2(4): 711-727. doi: 10.30510/psi.2021.316992.2705
)