حق بر عقیده از جمله حقوق بنیادینی است که مورد پذیرش جهان قرار گرفته است. عقیده برخاسته از یک سلسله امور پیچیده سیاسی، تاریخی، فرهنگی و اجتماعی است که ممکن است خود به خود ایجاد آن بینش اساسی نداشته باشد. تحمیل عقیده و اندیشه امر مرسوم در همه آیینها و فرهنگها است و اسلام خردورزی و عقیده همراه با انتخاب و تحقیق را مورد تأکید قرار داده است. از اینرو سؤال اصلی پژوهش به این صورت است که حق بر عقیده در حقوق اساسی ایران و رویه قضایی انگلستان به چه صورت است؟ لذا با توجه به روش تحقیق بهصورت توصیفی–تحلیلی و با بهرهگیری از ابزار کتابخانهای و مداقه در قوانین حقوقی ایران و انگلسان به این نتیجه رسیدیم که حقوق اساسی ایران برای هرگونه تفتیش عقیده ممنوعیت مطلق را قائل است و ابزار آن را از طریق قانون به شرط عدم تعارض با مبانی قانونی و شرعی مجاز دانسته و قوانین و رویه قضایی انگلستان آزادی عقیده را به رسمیت شناخته و با آزادی عقیده در حقوق ایران تفاوت و محدودیتهایی وجود دارد. محدودیتهای آزادی عقیده در انگلستان عدم تعارض با امنیت ملی و نظام سیاسی میباشد.
جهانبخشی کرمانشاهی, محمدرضا, & جعفری, محمدجواد. (1399). مقایسه حق بر عقیده در حقوق اساسی ایران و انگلستان. ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 3(4), 1308-1326. doi: 10.30510/psi.2021.299732.2133
MLA
محمدرضا جهانبخشی کرمانشاهی; محمدجواد جعفری. "مقایسه حق بر عقیده در حقوق اساسی ایران و انگلستان". ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 3, 4, 1399, 1308-1326. doi: 10.30510/psi.2021.299732.2133
HARVARD
جهانبخشی کرمانشاهی, محمدرضا, جعفری, محمدجواد. (1399). 'مقایسه حق بر عقیده در حقوق اساسی ایران و انگلستان', ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 3(4), pp. 1308-1326. doi: 10.30510/psi.2021.299732.2133
VANCOUVER
جهانبخشی کرمانشاهی, محمدرضا, جعفری, محمدجواد. مقایسه حق بر عقیده در حقوق اساسی ایران و انگلستان. ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 1399; 3(4): 1308-1326. doi: 10.30510/psi.2021.299732.2133