بررسی سبب دعوا و تفاوت آن با منشا دعوا در حقوق ایران و فرانسه

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری، گروه حقوق خصوصی ،واحد ارومیه ،دانشگاه آزاد اسلامی ارومیه، ایران

2 استاد یار، گروه حقوق،واحد ارومیه،دانشگاه آزاد اسلامی ارومیه ،ایران(نویسنده مسئول)

3 استاد یار،گروه حقوق،واحد ارومیه،دانشگاه آزاد اسلامی ارومیه، ایران

چکیده

هرکس که مدعی حقی است و خواهان رسیدن به آن می‌باشد، ناگزیر از طرح دعوا در مراجع دادگستری می‌باشد. اما صرف ادعای داشتن حقی، نمی‌تواند مفید در نائل آمدن به مقصود باشد؛ لاجرم مدعی حق باید لوازم و اسباب دیگری را برای خود، فراهم آورد تا همراه با بیان ادعا در مرجع قضایی، با توسل بدان ابزار بر مشکلات موجود در رسیدن به حق خود فائق آید. از جمله این موارد سبب می‌باشد. در قانون آیین دادرسی مدنی ایران، از سبب نامی برده نشده است و به جای آن مقنن از اصطلاح جهات دعوا استفاده نموده است که در واقع همان جهات موضوعی دعوای مطروحه بوده است. برخی از حقوقدانان بر این باورند که سبب در ماهیت و مصداق با جهت دعوا متفاوت است. همچنین مقنن در برخی از مواد قانون آیین دادرسی مدنی از اصطلاح منشأ نیز استفاده کرده است. (مانند ماده 17، ماده 98 و ...) هدف ما بررسی دلایل تفاوت سبب دعوا با منشأ آن می‌باشد. لذا در این تحقیق با روش تحلیلی توصیفی به بررسی این موضوع پرداخته‌ایم و نتایج تحقیق نشان داد که سبب را باید نقطه اتکای مستقیم دعوای مدنی بر امور موضوعی دانست در حالی که رابطه منشأ دعوا با دعوای مدنی به واسطه سبب دعواست. به عبارتی یک دعوا دارای منشأ واحد ولی ممکن است دارای اسباب متعدد باشد. در بسیاری از موارد سبب دعوا همان منشأ دعواست؛ اما در بسیاری از موارد این دو را باید از یکدیگر تفکیک نمود.

کلیدواژه‌ها

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار