یکی از نهادهای اجتماعی که از تحول جوامع همواره متأثر می‌شود، نهاد خانواده است که رشد و توسعه ارتباطات می‌تواند بر ابعاد مختلف آن ازجمله نوع اختلافات خانوادگی تأثیرگذار باشد و یا ماهیت آن‌ها را دگرگون کند و درنتیجه تغییر در سیستم‌های حل‌وفصل اختلافات نیز امری اجتناب‌ناپذیر خواهد بود. حال این تغییر به‌معنای عوض کردن قوانین و مقررات حاکم نیست، بلکه گاهی اوقات استفاده از الگو‌های قدیمی یا تأسیسات موجود مغفول می‌تواند کارساز باشد. کاهش روند رسیدگی به اختلافات و دعاوی در نظام قضایی ایران همواره یکی از دغدغه‌های مسئولان دستگاه قضایی بوده است. از دیگر جهت، ترویج صلح و سازش با استفاده از یک پتانسیل قانونی و البته کاملاً عقلایی یکی از راهکارهایی است که می‌تواند دستگاه قضا را بیش از پیش در پیمودن مسیر یاری دهد. در این تحقیق با روش توصیفی و تحلیلی در تلاش یافتن هستیم و تصور می‌شود استفاده از روش‌های حل‌وفصل اختلافات خارج از دادگاه با محوریت داوری و یا سیستم ترکیبی از این روش‌ها با سیستم قضایی (دادگاه‌ها) می‌تواند صیانت بیشتری نسبت به سیستم قضایی صرف برای خانواده با خود به‌همراه داشته باشد.
)