مشارکت سیاسی امروزه یکی ازمهمترین مؤلّفه های توسعة سیاسی درکشورها محسوب می شود لذاتحقیق حاضربه بررسی تاثیرهوش سیاسی بررابطه هوش های اقتصادی واجتماعی بامشارکت سیاسی(مطالعة موردی شهروندان کرمان سال 1400) پرداخته است.روش تحقیق دراین مطالعه ازنوع توصیفی- همبستگی می باشدوابزارگردآوری داده هاپرسشنامه های استانداردمی باشد.آنالیزداده هانشان می دهدکه 68 درصدازتاثیرهوش اقتصادی برمشارکت سیاسی شهروندان کرمان ازطریق غیر مستقیم توسط متغیر میانجی هوش سیاسی تبیین می شود.در خصوص رابطه هوش اجتماعی و مشارکت سیاسی نتایج تحقیق تجزیه و تحلیل داده هااز طریق معادلات ساختاری نشان می دهد که ضریب بتای استانداردشده اثرهوش اجتماعی برمشارکت سیاسی برابر (60/0 = β ) و چون p- مقدار (معنی داری) برابر 000/0 و کوچکتراز سطح معنی داری 05/0=α است.درنتیجه باتوجه به مثبت بودن ضریب بتا، هوش اجتماعی بر مشارکت سیاسی اثر معنی دار و مستقیم دارد.تجزیه وتحلیل داده هابرای بررسی پارامترهای اندازه گیری اثرغیرمستقیم هوش اجتماعی برمشارکت سیاسی شهروندان کرمان با توجه به نقش میانجی هوش سیاسی ازروش بوت استرپ نشان می دهد که 55 درصد ازتاثیر هوش اجتماعی برمشارکت سیاسی شهروندان کرمان ازطریق غیر مستقیم توسط متغیر میانجی هوش سیاسی تبیین می شود.
گل پرور, مجید, روحی, محسن, & منظری توکلی, علیرضا. (1401). تاثیر هوش سیاسی بر رابطه هوش های اقتصادی و اجتماعی با مشارکت سیاسی (مطالعة موردی شهروندان کرمان سال 1400). ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 5(10), 1587-1608. doi: 10.30510/psi.2022.317224.2714
MLA
مجید گل پرور; محسن روحی; علیرضا منظری توکلی. "تاثیر هوش سیاسی بر رابطه هوش های اقتصادی و اجتماعی با مشارکت سیاسی (مطالعة موردی شهروندان کرمان سال 1400)". ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 5, 10, 1401, 1587-1608. doi: 10.30510/psi.2022.317224.2714
HARVARD
گل پرور, مجید, روحی, محسن, منظری توکلی, علیرضا. (1401). 'تاثیر هوش سیاسی بر رابطه هوش های اقتصادی و اجتماعی با مشارکت سیاسی (مطالعة موردی شهروندان کرمان سال 1400)', ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 5(10), pp. 1587-1608. doi: 10.30510/psi.2022.317224.2714
VANCOUVER
گل پرور, مجید, روحی, محسن, منظری توکلی, علیرضا. تاثیر هوش سیاسی بر رابطه هوش های اقتصادی و اجتماعی با مشارکت سیاسی (مطالعة موردی شهروندان کرمان سال 1400). ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 1401; 5(10): 1587-1608. doi: 10.30510/psi.2022.317224.2714