مسئله خیروشرّ یکی ازمباحث مهمی است که همواره افکارِمتفکرانِ ادیان مختلف وهمچنین مردم عادی را نیز به خود جلب نموده. ودر چین باستان ، نیز بسیار حائزاهمیت بوده. چنانکه می توان گفت، این دونیروی متضاد دراین سرزمین برای پایداریِ جامعه ونظامِ اخلاقی وهمچنین ایجادِ نظم، نقشی محوری یافته. طبق متون تائوته چینگ و نیزدربسیاری ازتعالیم اخلاقی لائوتزو تاثیر ِنقشِ این دوقاعده ( خیروشرّ) به وضوح دیده می شود . که درواقع منشاء این دوقاعده، همانتضادِّ بین اساسی ترین ساختارِطبیعت ، یعنی، دوعنصرِمکملِ، یین (زمین،منفی، مونث)ویانگ(آسمان ،مثبت، مذکر،)می باشد. که این دو ، بعنوان سرچشمه های دگرگونی و نماد های آفرینش اند. وهماهنگیِ بین آنها، باعثِ نظمِ درهستی می گردد. لذا سوالِ قابل طرح این است، که تاچه حد ، این دونیرو درجهان بینی و سلوکِ فردی ِتائویی ، نقش اساسی را ایفاء می کنند؟ وچگونه می توان بین این دونیرو تعادل ایجاد کرد؟ بدین ترتیب پژوهش حاضر به بحث وبررسی نقش نیروهای خیروشرّ درکیهان شناسی وانسانی شناسی تائوئیسم براساس متون تائوته چینگ می پردازد.
)