بررسی اثربخشی گروه درمانی مثبتنگر بر ناگویی خلقی، تاب آوری و بهزیستی ذهنی زنان مطلقه

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری روانشناسی عمومی، واحد علوم و تحقیقات تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

2 استاد گروه روانشناسی بالینی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی تهران، تهران، ایران

3 دانشیار گروه روانشناسی تربیتی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی ، دانشگاه علامه طباطبائی تهران، تهران، ایران

4 استادیار گروه روانشناسی عمومی، واحد علوم و تحقیقات تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

10.30510/psi.2022.314057.2603

چکیده

زنان مطلقه یکی از آسیب‌پذیرترین اقشار جامعه هستند که با مسائل و مشکلات روحی- روانی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مواجه هستند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه درمانی مثبتنگر بر ناگویی خلقی، تاب آوری و بهزیستی ذهنی زنان مطلقه بوده است. این پژوهش به شیوه نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون –پس آزمون و با گروه گواه انجام گردید. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زنان مطلقه مراجعه کننده به سازمان بهزیستی استان تهران در نیمه دوم سال 1398 به تعداد 263 نفر بود که از بین آن‌ها تعداد 30 نفر داوطلب واجد شرایط به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی به 2 گروه (آزمایش و گواه) تقسیم شدند. آزمودنی‌های دو گروه، پرسشنامه‌ ناگویی خلقی تورنتو بگبی، پارکر و تیلور (1994)، تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) و بهزیستی ذهنی کییز و ماگیارمو (2003) را در مرحله پیش‌آزمون و پس‌آزمون تکمیل کردند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه تحت مداخله گروه درمانی مثبتنگر قرار گرفتند درحالی‌که در طول این مدت گروه گواه هیچ‌گونه مداخله‌ای را دریافت نکردند. داده‌ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس و بوسیله نرمافزار SPSS24 تجزیه و تحلیل شد. سطح معنیداری برای همه آزمونها 05/0 لحاظ گردید. نتایج نشان داد گروه درمانی مثبتنگر موجب کاهش ناگویی خلقی زنان مطلقه شد. همچنین گروه درمانی مثبتنگر موجب ارتقاء تاب آوری و بهزیستی ذهنی زنان مطلقه شد. با توجه به یافته‌های پژوهش میتوان نتیجه گرفت که برای کاهش ناگویی خلقی و نیز افزایش تاب آوری و بهزیستی ذهنی زنان مطلقه میتوان از گروه درمانی مثبتنگر استفاده نمود.

کلیدواژه‌ها