نقش پیوستن به معاهده زیست محیطی پاریس در تأمین منافع و گسترش روابط ایران در عرصه بین المللی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکترای تخصصی، گروه علوم سیاسی، واحد بین الملل خرمشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، خرمشهر، ایران

2 استادیار گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم انسانی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران

3 استادیار، گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم انسانی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز،ایران

10.30510/psi.2022.360489.3922

چکیده

معاهده زیست محیطی پاریس به عنوان یک سند راهبردی با هدفِ جهت‌دهی به سیاست‌گذاری محیط‌زیست در دنیا در سال 2015 به تصویب رسید. این موافقت‌نامه با هدف کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای تدوین گردیده است و برای رسیدن به این هدف با برگزیدن ساختار پایین به بالا این امکان را برای طرف‌ها فراهم نموده است که با توجه به ظرفیت و توان خود، حدود تعهدات‌شان به کاهش انتشار این گازها را تعیین نمایند. به موجب این معاهده هر یک از دولت‌ها موظف هستند برنامه مشارکت ملی خود که مشتمل بر اقدامات آنها در راستای کاهش انتشارات گازهای گلخانه‌ای و سازگاری با شرایط ناشی از تغییرات اقلیمی است را با توجه به کنوانسیون چارچوب و دیگر اسناد متناظر مورد توجه قرار گرفته است. بدیهی است که در این صورت، الحاق کشورهای در حال توسعه‌ای مانند ایران که سهمی ناچیز در تولید این گازها دارند، فقط سبب تحمیل الزامات و محدودیت‌هایی به کشور خواهد شد که در نهایت توسعه صنعتی و اقتصادی کشور را با مخاطره مواجه خواهد کرد؛ افشای اطلاعات صنایع کلیدی کشور از دیگر خطرات پیوستن به این معاهده است. برای الحاق به معاهده پاریس ضروری است اقدامات متناسب توسط ایران در راستای تحقق اهداف و تکالیف مندرج در معاهده و برنامه مشارکت ملی انجام پذیرد تا علاوه بر بهره‌مندی از همکاری‌های بین‌المللی مندرج در توافقنامه، اسباب گسترش روابط ایران در عرصه بین المللی را فراهم نماید.

کلیدواژه‌ها

ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران
دوره 5، شماره 11
بهمن 1401
صفحه 4826-4834

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار