محدود و مجمل بودن منابع و مدارک مربوط به زندگی عطار، وجود عطارهای متعدد ، وابسته نبودن عطار به دربارها ، در دسترس نبودن چاپهای انتقادی آثار او و بررسی زندگی او بر مبنای آثاری که اکنون صحت انتساب آن ها به عطار رد شده است از عوامل عمده ی این ابهام است. اما آنچه می توان پذیرفت این است که نامش محمد ، کنیه اش ابو حامد و لقبش فریدالدین است . در حدود سال 540 هجری قمری در قریه کدکن نیشابور که در تقسیمات کنونی جزء شهرستان تربت حیدریه است ، ولادت یافته و در سال 618 هجری قمری در نیشابور از جهان رفته است. درباره ی تعداد آثار عطار سخنان مبالغه آمیزی گفته اند. اما آثاری که بی هیچ تردید از عطار هستند عبارت اند از:چهار مثنوی اسرارنامه ، الهی نامه ، مصیبت نامه و منطق الطیر ، دیوان قصاید و غزلیات ، مختارنامه که گزیده رباعیات اوست و تنها اثر منثور او تذکرة الاولیا . از میان این آثارآن چه برای تصوف و عرفان ایران اهمیت خاص دارد ، مثنوی های چهارگانه ی اوست و می توان گفت که ار این چهار مثنوی ، منطق اطیر از همه مشهورتر و عمیق تر است . این مثنوی عطار از مراحل سلوک یعنی هفت وادی یا به تعبیری هفت شهر عشق سخن گفته است.در این نوشتار اندیشه های عرفانی و اخلاقی عطار در منطق الطیر،بررسی می شود.
)