چالش‌های عضویت دائم جمهوری اسلامی ایران در سازمان همکاری شانگهای

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری گروه علوم سیاسی، واحد لامرد، دانشگاه آزاد اسلامی، لامرد. ایران

2 استادیار گروه علوم سیاسی، واحد لامرد، دانشگاه آزاد اسلامی، لامرد. ایران. (نویسنده مسئول).

3 استادیارگروه علوم سیاسی، واحد لامرد، دانشگاه ازاد اسلامی، لامرد ، ایران.

10.30510/psi.2022.336278.3310

چکیده

یکی از راه های مهم و اساسی برای دستیابی کشورها به منافع راهبردی، شرکت مؤثر در سازمان‌های منطقه‌ای می باشد. زیرا که همکاری در این سازمانها اصولاً بر پایه اهداف و منافع مشترک بنا نهاده شده است. تشکیل هسته اولیه سازمان همکاری شانگهای با هدف تقویت اعتماد متقابل و خلع سلاح در مرزهای کشورهای تازه به استقلال رسیده اتحاد جماهیر شوروی شامل روسیه، قزاقستان، قرقیزستان و تاجیکستان با کشور چین در 26 آوریل 1996م در شهر شانگهای چین تحت عنوان شانگهای 5 تأسیس گردید و در ژوئن 2001م به عنوان سازمان همکاری شانگهای تغییر نام یافت. سازمان همکاری شانگهای در حال حاضر به عنوان یکی از مهمترین گروه‌بندی‌های چندجانبه منطقه‌ای شناخته می‌شود و به لحاظ حجم گسترده حوزه فعالیت خود، از ابتدای تأسیس تاکنون، همواره از جنبه‌های گوناگون مورد توجه قرار گرفته است، و به همین دلیل (فراگیر بودن وظایف محوله) در خصوص ماهیت واقعی و حوزه فعالیت اصلی این سازمان، بحث‌های فراوانی وجود داشته است. جمهوری اسلامی ایران از جمله کشورهایی است که از یک طرف به سبب همجواری منطقه‌ای و وجود پیوندها و منافع مشترک و از طرف دیگر به دلیل فشارهای سیاسی و تحریم‌های اعمالی از سوی غرب، از ابتدای فعالیت سازمان، خواهان عضویت در آن شد. که در سپتامبر ۲۰۲۱ پس از طی فراز و نشیب-های فراوان توانست نظر موافقت تمامی اعضای دائم سازمان را برای اخذ پذیرش دائم جلب نماید.

کلیدواژه‌ها

ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران
دوره 5، شماره 11
بهمن 1401
صفحه 2534-2550

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار