1
دانش آموخته گروه حقوق خصوصی، دانشگاه عدالت، تهران، ایران.
2
استادیار گروه حقوق خصوصی، دانشگاه عدالت، تهران، ایران.
10.30510/psi.2022.333072.3216
چکیده
قرارداد پایاپای عبارت است از روش مشروط واردات کالا یا خدمات به صدور کالا یا خدمات دیگر به کشور فروشنده و تبادل آنها در مقابل فروش بجای پرداخت ارز خارجی است. در مورد قراردادهای جدید تجارت بین المللی از قبیل قراردادهای پایاپای در فقه و حقوق موضوعه بحثی بعمل نیامده است اما در خصوص ماهیت و اوصاف این نوع قراردادها در فقه و حقوق موضوعه داخلی نهادهای متشابهی از قبیل عقد بیع، عقد معاوضه، جعاله و عقد صلح دیده می شود. این مقاله با بررسی و تحلیل نهادهای حقوقی متشابه به توجیه، تبیین و بررسی این موضوع می پردازد و به این نتیجه منتج می گردد که قراردادهای پایاپای با توجه به دامنه گسترده اصل حاکمیت اراده و آزادی قراردادها در حقوق و نیز با توجه به پذیرش این اصل در فقه، یکی از انواع قراردادهای پذیرفته شده در ماده 10 قانون مدنی می باشد و تراضی طرفین برای لزوم و صحت این قراردادها کافی است. بنابراین، مقاله حاضر نظریه اخیر را مورد پذیرش قرار می دهد.
رونده, حسین, & بیاتی, محمد حسین. (1401). بررسی ماهیت قرارداد پایاپای در حقوق ایران. ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 5(11), 3791-3807. doi: 10.30510/psi.2022.333072.3216
MLA
حسین رونده; محمد حسین بیاتی. "بررسی ماهیت قرارداد پایاپای در حقوق ایران". ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 5, 11, 1401, 3791-3807. doi: 10.30510/psi.2022.333072.3216
HARVARD
رونده, حسین, بیاتی, محمد حسین. (1401). 'بررسی ماهیت قرارداد پایاپای در حقوق ایران', ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 5(11), pp. 3791-3807. doi: 10.30510/psi.2022.333072.3216
VANCOUVER
رونده, حسین, بیاتی, محمد حسین. بررسی ماهیت قرارداد پایاپای در حقوق ایران. ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 1401; 5(11): 3791-3807. doi: 10.30510/psi.2022.333072.3216