نگاهی به سیاست گذاری زیست محیطی جمهوری اسلامی ایران

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

گروه علوم سیاسی، واحد قم، دانشگاه آزاد اسلامی، قم، ایران

10.30510/psi.2022.347997.3605

چکیده

نیک می‌دانیم که مسئله مهم‌ترین مؤلفه ساختاری سیاست‌گذاری و مدیریت در هر حوزه است. از نظر پوپر، برای هر جست و جوی علمی بایستی مسئله‌ای گزیده داشت و معلوم کرد به دنبال چه هستیم. از آن‌جا که سؤال اصلی پژوهش ما عبارت بود از این که: «مهم‌ترین آسیب‌های سیاست‌گذاری زیست‌محیطی جمهوری اسلامی ایران بر مبنای توسعه پایدار (با تأکید بر مدیریت بحران آب) چه می‌باشد؟» درصدد بر آمدیم که طی فصول مختلف رساله، چهار مؤلفه فرضیه اصلی خود را براساس طرح نظریه‌های سیاست‌گذاری به ویژه در چارچوب نظریه سیاست‌گذاری گروهی آزمون نموده و از بین نظریه‌های متعدد مطروحه در خصوص توسعه پایدار، بیانیه 27 بندی سازمان ملل در ریودوژانیرو که به «منشور زمین» شهرت دارد، برگزیدیم. بدین‌ترتیب، ناهماهنگی و عدم انسجام در ساست‌گذاری زیست‌محیطی و بی‌توجهی به رویکرد علمی- تجربی و نظرات کارشناسی در ساختارها و قوانین و نیز عدم اتخاذ رویکرد سیستمی در سیاست‌گذاری زیست‌محیطی و مدیریت بحران آب در ج.ا.ا را به عنوان مهم‌ترین اسیب‌ها مطرح کردیم و با عنایت به تحقیقات پیشین و مطالعات انجام شده دریافتیم که راه‌حل در اتخاذ مدل و نظریه گروهی سیاست‌گذاری می‌باشد که متأسفانه طی سالیان گذشته توسعه پایدار را کم و بیش نادیده گرفته و علاوه بر دامن زدن به بحران‌های زیست محیطی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی همچنین «کمبود آب» را به «بحران آب» تبدیل کرده‌ایم. روش تجزیه و تحلیل اطلاعات ما نیز در این رساله روش توصیفی- تحلیلی بود.

کلیدواژه‌ها

ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران
دوره 5، شماره 12
اسفند 1401
صفحه 792-804

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار