The trend of political development in Iran since 1989 based on Amartya Kumarsen approach

Document Type : Original Article

Authors

1 faculty of divinity.political science and law, Islamic azad university,science and research branch. tehran, iran

2 Professor of Political Science, faculty of divinity,political science and law,, Science and Research Branch, Islamic Azad University,Tehran,Iran

3 lecturer of political science ,faculty of divinity. political science and law,science and research branch.islamic azad university,Tehran.Iran

4 lecturer of political science ,faculty of divinity. political science and law. science and research branch. islamic azad university,Tehran.Iran

Abstract

Development 1 as freedom 2 from the perspective of Amartyasen 3 and political development where the role of society and the duty of government in a two-way complementary process as the goal of development has been the focus of research. Amartiasen on the one hand, emphasises the role of parties and uncensored publications, and on the other hand, influenced by Aristotle, on the state for interaction as measures of political development. This bilateral view of active citizenship and criticism of neutral state has put the paper in community method. The main issue of the research is the study of the political development of the Hashemi government so far based on the sen,smeasures, and the reply to the question how did political development trend in Iran from the perspective of Amartyasen? The hypothesis presents that the measures of political development in Iran were not complementary and continuous, so that political development in the sense of extending the fundamental freedoms enjoyed by society was not fully realized. This research has analyzed the subject by historical method

Keywords


آجیلی، هادی و افشاریان، رحیم (1395). «گفتمان اعتدال در سیاست خارجی دولت یازدهم»، فصلنامه پژوهش‌های راهبردی سیاست، ش19، 43-73.
احتشامی، انوشیروان (1378). گذار از بحران جانشینی، تهران: قومس.
ارسطو (1390). سیاست، ترجمه حمید عنایت، تهران: امیرکبیر.
اکبری، کمال (1388). «نقش احزاب در سیاست پس از انقلاب اسلامی»، فصلنامه علوم سیاسی، ش47، 53-77.
ایرنا (7 بهمن 1307). «40 مجوز حزب جدید در دولت تدبیر و امید صادر شد»، کد خبر: 83185263.
ایزدی، رجب (1384). «مبانی جامعه‌شناختی جنبش دوم خرداد»، پایان‌نامه دوره دکترا، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه تهران.
بازتاب (28 بهمن 1396). «چند نشریه در دوره احمدی‌نژاد بسته شد؟»، کد خبر: 225965.
جاویدی، طاهره و مهرمحمدی، محمود (1385). «رویکرد تطبیقی به دلالت‌های تربیتی نظریه‌های دموکراسی، چالش میان نظریه‌های لیبرال، جماعت‌گرا و تفاهمی»، مطالعات اسلامی، ش71، 9-63.
دلفروز، محمدتقی (1393). دولت و توسعة اقتصادی: اقتصاد سیاسی توسعه در ایران و دولت‌های توسعه‌گرا، تهران: آگاه.
دهقانی فیروزآبادی، جلال و ذبیحی، رضا (1391). «تأثیر هویت اسلامی انقلابی بر رفتار سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در موضوع هسته‌ای: دوره خاتمی و احمدی‌نژاد»، فصلنامه علوم سیاسی، ش59، 75-98.
دهقانی فیروزآبادی، جلال (1393). «گفتمان هسته‌ای دولت یازدهم»، فصلنامه مطالعات راهبردی، س17، ش1، 88-120.
رسولی ثانی‌آبادی، الهام (1394). «رویکردهای چهارگانه تجزیه‌وتحلیل سیاست خارجی مورد دولت یازدهم»، فصلنامه روابط خارجی، بهار، س7، ش1، 93-119.
رحمان‌زاده، علی (1389). «کارکرد شبکه‌های اجتماعی مجازی در عصر جهانی شدن»، فصلنامه راهبردی سیاست‌گذاری عمومی، زمستان، دوره 1، ش1، 49-78.
رضوی، مسعود (1376).‌ هاشمی و انقلاب، تهران: همشهری.
روحانی، حسن (1390). امنیت ملی و دیپلماسی هسته‌ای، تهران: مرکز تحقیقات استراتژیک.
زائری، قاسم (1384). «بحران اخلاق مدرنیته و نظریه اخلاق مک‌اینتایر» فصلنامه راهبرد، ش36، 455-466.
سفیری، مسعود (1379). حقیقت‌ها و مصلحت‌ها؛ گفتگو با‌ هاشمی رفسنجانی، تهران: نی.
سن، آمارتیا (1379). برابری و آزادی، ترجمه حسن فشارکی، تهران: نشر شیرازه.
سن، آمارتیا (1396). توسعه یعنی آزادی، ترجمه محمدسعید نوری نایینی، تهران: نشر نی.
شفیعی‌فر، محمد (1394). «روند توسعة سیاسی در جمهوری اسلامی ایران»، فصلنامه سیاست، مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، 103-124.
صادقی، رحمت‌الله (1378). ‌هاشمی رفسنجانی در بوته نقد؛ نگاهی به آیینه مطبوعات، تهران: انتشارات گفتمان.
قریشی، فردین؛ علیزاده اقدم، محمدباقر و زائر کعبه، رحیم (1396). «تحول گفتمان عدالت در ایران: مطالعه موردی دولت احمدی‌نژاد و روحانی»، دوفصلنامه جامعه‌شناسی اقتصادی و توسعه، ش2، 143-180.
کریمی‌مله، علی (1377). «جستاری پیرامون ایده گفتگوی تمدن‌ها»، فصلنامه گفتمان، ش3، 203-214.
مرتجی، حجت (1378). جناح‌های سیاسی در ایران امروز، تهران: نقش و نگار.
میرسلیم، مصطفی (1384). جریان‌شناسی فرهنگی بعد از انقلاب اسلامی ایران، تهران: مرکز بازشناسی اسلام و ایران، انتشارات باز.
همشهری (1 مهر 1391). «نمودار توسعه احزاب در 22 سال؛ کدام دولت‌ها بیشترین و کمترین مجوز را دادند؟»، کد خبر: 185263.
یوسفی جویباری، محمد و دهقانی فیروزآبادی، جلال (1394). «تبیین تطبیقی الگوی روابط خارجی ایران در دو دولت بازرگان و ‌هاشمی رفسنجانی» فصلنامه سیاست جهانی، دوره چهارم، ش3، 57-84.
Baharuddinazizan, Abdullahraihanah, Leewei (2009). "Changdialogue of civilization: anIslamic perspective", Journal of Dharma, july-september.
Ehteshami, Anoush & Zweiri, Mahjoob, (2007). Iran and the rise of its neoconservative, I.B. tauris & co ltd
Holliday, J. Shabnam )2016). Defining Iran: politics of resistance, University of Plymouth, UK, p.106.
Khashei Varnamkhasti, Vahid & Pourmowlla, Mohammadmansour )2018). "Political discourse of ahmadinajad government and trade interactions of hran and European union", Journal of Advanced Fharmacy Education & Research, 53-45.
Rahmani, Kamran & Azghandi, Alireza )2016(. "Islamic revolution of Iran and political development issue". 1997-2055, Journal of Political and Law, vol.9, no.10, 31-41.