مطالعه تطبیقی ضمانت اجرای تعذر در ایفاء تعهد از منظر حقوق ایران و کنوانسیون بیع بین‌المللی کالا

Document Type : Original Article

Authors

1 d

2 Department of Quran and Hadith Sciences, Zanjan Branch, Islamic Azad University, Zanjan, Iran

3 pro

10.30510/psi.2024.310455.2466

Abstract

چکیده
نظریه پیش بینی نقض احتمالی قرارداد در مواد 71 و 72 و 73 کنوانسیون بیع بین المللی کالا (1980) مطرح شده است. در کنوانسیون مذکور اصل حفظ و بقای قرارداد از اصول پذیرفته شده است و اهتمام بر اجرای قرارداد می‌باشد. زمانی که فردی متعهد به امری شد اجرای آن وظیفه قانونی، اجتماعی، اخلاقی و حتی دینی او محسوب می‌شود. این امر کاری پسندیده در همه جوامع و ملل بوده و تخلف از آن به عنوان نوعی خطا و عمل ضد اجتماعی تلقی می‌گردد. به همین منظور و برای جلوگیری از این تخلف، غالب کشورها در قوانین خود ضمانت‌های اجرایی که عمدتاً مالی می‌باشد پیش بینی کرده‌اند. در حقوق ایران نیز این امر به روشنی پیش بینی شده است. پیش از فرا‌‌ رسیدن زمان انجام تعهد، ممکن است طلبکار با پیش بینی‌های متعارف و معقول، به این نتیجه برسد که متعهد در موعد مقرر به تعهدات خود عمل نخواهد کرد. یکی از طرق مقابله با این پدیده که به نقض احتمالی، معروف است؛ مطالبه تضمین از متعهد برای عمل به تعهدات در موعد مقرر است. پس از انعقاد قرارداد اولین موضوعی که به ذهن متبادر می شود «ایفای تعهد» است. گاه موانعی بر سر راه ایفای تعهدات حاصله قرار می‌گیرد که متعهد نمی‌تواند نسبت به ایفای تعهدات اقدام نماید. این موانع ممکن است ارادی یا غیرارادی باشد. در صورتیکه متعهد به صورت ارادی از ایفای تعهد خود خودداری کند ضمانت اجرای تعهد در قالب های الزام متعهد به انجام تعهد، حق فسخ و پرداخت خسارت پیش بینی شده است.

Keywords

Political Sociology of Iran
Volume 4, Issue 4 - Serial Number 16
February 2022
Pages 742-764

Files

Share

How to cite

Statistics