وسعت مباحث بازاریابی سیاسی و رشد تئوریک و میدانی آن منجر به خلق پاردایم ها و بعضا چالش زا شده است. این گرایش ترکیبی از علم بازاریابی و سیاسی بوده و از منظر رویکرد فلسفی در نگاه به کارکردها مبتنی بر مدیریت آمیخته بازاریابی حول منطق تولید و محصول محور تا دهه نود است. به اقتضای تغییر در مباحث نظری در رشته بازاریابی در دهه اخیر این گرایش نیز دچار تغییر پارادایمی شده و به نگرش های بازاریابی رابطه مند با اتکا بر فضای مجازی بویژه شبکه های اجتماعی روی آورده که در آن ارزش استراتژیک بر حفظ و توسعه وفاداری رای دهندگان، ایجاد فکر و رابطه بلندمدت تاکید میشود. بازاریابی سیاسی با غنا بخشیدن به مباحث نظری و استفاده از مدل های شبیه سازی شده تجارت الکترونیک در فضای مجازی و با محتوای وب گونه در تکمیل مراحل رشد خود است. این تحقیق تلاش دارد تا الگویی راهبردی و مزیت آفرین در بازاریابی سیاسی با تاکید بر انتخابات مجلس شورای اسلامی ایران ارایه کند.روش تحقیق مورد استفاده تلفیقی و استراتژیهای مورد استفاده تحلیل محتوا برای اکتشاف مدل در تحقیق کیفی و پیمایش به منظور تایید مدل و ابعاد آن در قسمت کمی است. مدل مفهومی تحقیق و تعیین رابطه سازه های آن بر اساس روش کیفی تدوین و تایید آن از جهت اعتبار با استفاده از مدل معادلات ساختاری سنجیده شده است. مبانی تئوریک مورد نظر در جهت ارایه الگوی مبتنی بر بازاریابی سیاسی راهبردی که نسبت به الگوهای موجود دارای توان شاخص بندی و ارزیابی عملیاتی آسانتر میباشد.
احمدی, غلامرضا, دهقانی فیروزآبادی, سید جلال, & علیپور, احمد. (1400). الگوی بازاریابی سیاسی در انتخابات مجلس شورای اسلامی ایران. ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 4(2), -. doi: 10.30510/psi.2023.268946.1467
MLA
غلامرضا احمدی; سید جلال دهقانی فیروزآبادی; احمد علیپور. "الگوی بازاریابی سیاسی در انتخابات مجلس شورای اسلامی ایران". ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 4, 2, 1400, -. doi: 10.30510/psi.2023.268946.1467
HARVARD
احمدی, غلامرضا, دهقانی فیروزآبادی, سید جلال, علیپور, احمد. (1400). 'الگوی بازاریابی سیاسی در انتخابات مجلس شورای اسلامی ایران', ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 4(2), pp. -. doi: 10.30510/psi.2023.268946.1467
VANCOUVER
احمدی, غلامرضا, دهقانی فیروزآبادی, سید جلال, علیپور, احمد. الگوی بازاریابی سیاسی در انتخابات مجلس شورای اسلامی ایران. ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 1400; 4(2): -. doi: 10.30510/psi.2023.268946.1467