بیتردید در دوره حاضر با پیشرفت جوامع و به دلیل گسترش جرائم، بحران ناتوانی و ناکارآمدی و عدم توفیق دولت در خصوص پیشگیری از جرائم و اصلاح مجرمان موجب گرایش به مشارکت سمنها در برنامههای سیاست جنایی شده است. جلب مشارکت و نظر مردم در نظام عدالت میتواند اعتماد آنها را جلب نموده و اجرای عدالت را آسانتر سازد. از این روست که امروزه نهادهای حاکمیت راهی جز جلب مشارکت سمنها نمیبینند. سمنها در بخشهای مختلف سیاست جنایی اعم از سیاست جنایی تقنینی، مشارکتی، قضایی و اجرایی تأثیر گذارند. نقش سمن ها در سیاست جنایی اجرایی بسیار پررنگ است، به عنوان نمونه در اجرای مجازاتها از جمله مجازاتهای جایگزین حبس و همچنین در مراجع مراقبتی پس از زندان میتوانند جایگاه بخصوصی داشته باشند. نگارنده در این نوشتاربا توجه به سوال اصلی تحقیق (سمن ها چه جایگاهی در سیاست جنایی اجرایی ایران دارند؟) با استفاده از روش تحلیلی، توصیفی و کتابخانهای و با توجه به قانون مجازات اسلامی و دستوالعمل نحوه مشارکت و تعامل نهادهای مردمی با قوه قضاییه مصوب 1398 ابتدا به بررسی مفاهیمی چون سمن ها، سیاست جنایی سپس تعلیق مجازات، دوره مراقبتی، تاثیر سمن ها در سیاست جنایی در زندان و پس از مجازات به ارائه پیشنهادهای کاربردی پرداخته است.
آزادیان, فاطمه, & هادی تبار, اسماعیل. (1400). بررسی جایگاه سمنها در سیاست جنایی اجرایی ایران با در نظر گرفتن دستورالعمل نحوه مشارکتت و تعامل نهادهای مردمی با قوه قضاییه مصوب 1398. ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 4(4), -. doi: 10.30510/psi.2022.281279.1662
MLA
فاطمه آزادیان; اسماعیل هادی تبار. "بررسی جایگاه سمنها در سیاست جنایی اجرایی ایران با در نظر گرفتن دستورالعمل نحوه مشارکتت و تعامل نهادهای مردمی با قوه قضاییه مصوب 1398". ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 4, 4, 1400, -. doi: 10.30510/psi.2022.281279.1662
HARVARD
آزادیان, فاطمه, هادی تبار, اسماعیل. (1400). 'بررسی جایگاه سمنها در سیاست جنایی اجرایی ایران با در نظر گرفتن دستورالعمل نحوه مشارکتت و تعامل نهادهای مردمی با قوه قضاییه مصوب 1398', ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 4(4), pp. -. doi: 10.30510/psi.2022.281279.1662
VANCOUVER
آزادیان, فاطمه, هادی تبار, اسماعیل. بررسی جایگاه سمنها در سیاست جنایی اجرایی ایران با در نظر گرفتن دستورالعمل نحوه مشارکتت و تعامل نهادهای مردمی با قوه قضاییه مصوب 1398. ماهنامه جامعه شناسی سیاسی ایران, 1400; 4(4): -. doi: 10.30510/psi.2022.281279.1662